بررسی کاهش واکه ای در لهج? کرمانی

هدف از این پژوهش، مطالع? کاهش واکه ای لهج? کرمانی است. کاهش واکه ای فرایندی است که در هجای بی تکیه رخ می دهد و طی آن واکه ها به سوی واکه هایی دیگر گرایش می یابند. برای بررسی کاهش واکه ای در این لهجه، از 10 نفر گویشور لهج? کرمانی (پنج زن و پنج مرد) خواسته شد که 24 واژه (که در 12 واژه، واکه ها در هجای تکیه بر و در 12 واژ? دیگر همان واکه ها در هجای بی تکیه قرار داشتند) را سه مرتبه تکرارکنند. صدای این افراد توسط میکروفون شور ضبط شده و به وسیل? نرم افزار پرت مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. سپس، برای هر واژه یک شبکه متنی ساخته شد و مقادیر دیرش، بسامد پایه، بسامد ساز? اوّل، بسامد ساز? دوم، مرکز ثقل طیفی و شدت واکه ها در هجای تکیه بر و بی تکیه اندازه گیری شد. نتایج نشان می دهد که دیرش، بسامد پایه، مرکز ثقل طیفی و شدت واکه ها در هجای بی تکیه به طور معنی داری کاهش می یابد و بسامد سازه های اوّل و دوم واکه ها به سوی بسامد سازه های اوّل و دوم واک? /?/ گرایش پیدا می کند.